Svladavanje nadmoćnijeg protivnika… yeah, right
Američki gimnastičar u misiji, ‘ninje’ na konjima i Alfi Kabiljo na soundtracku!
Koji cirkus! Teško opisivi 80′s kaos, kojeg odlično definira tagline: The skill of gymnastics, the kill of karate, ali ne i u potpunosti. Jer on vas ne može pripremiti na mješavinu Igara bez granica, borilačkih vještina, ‘alibabaste’ avanture, ljubavne sage, špijunskog filma i političke intrige, koju su Amerikanci i tadašnji Jugoslaveni koprodukcijski zakuhali (MGM meets Jadran film; Kabiljo na soundtracku, tona ex-Yu glumaca, kaskadera, članova ekipe…), za malo para i s još manje talenta. Rezultat? Urnebes, što ste drugo očekivali.
Odred sportaša, koji vitlaju rukama, nogama, sabljama i pridruženim im rekvizitima, predvodi glavna zvijezda, poznati gimnastičar Kurt Thomas (s fudbalerkom, naravno), koji je za ulogu Jonathana Cabota 1986. bio nominiran za Zlatnu malinu. Sramota! Ta, pa on se u tih devedesetak minuta ludila vrti na razboju, hoda po stepenicama na rukama i usput kombinira stečena znanja na parketu u borbi protiv zlih sila na lokalnoj, ali i međunarodnoj geopolitičkoj sceni, ljubujući s princezom indonezijske krvi i boreći se se protiv njezinog daleko nabildanijeg, nesuđenog ‘zaručnika po političkoj liniji’. Kojeg ona nikako ne može ostaviti, jer bi tako naljutila one koji su njezinog oca, ultraturbomeganekarizmatičnog lidera ultimativne bliskoistočne pripizdine, ionako uzeli pod zub kada je odlučio pomilovati skupinu mladih ustanika, željnih uvođenja zemlje u 20. stoljeće. Koje je, eto, nekako zaobišlo Parmistaniju.
I princeza zna s nogama
‘ninja’ u akciji
Uf. čekaj, idemo redom…
Jonathan je, dakle, izabran ne bi li svoje gimnastičarske sposobnosti podebljao borilačkima te se tako u problematičnoj zemlji zvanoj Parmistan, gdje vladaju izraziti ‘antiamerički sentimenti’, izborio za spas projekta Ratovi zvijezda, obranio nuklerani ponos predsjednika Reagana i usput zadobio srce lokalne ljepotice. I to putem sudjelovanja u debilnoj ‘igri smrti’, tradicionalnoj parmistanskoj narodnoj veselici u kojoj ljudi padaju ko muhe. Zbog svega toga Jonathan je katkad primoran nokautirati nekoliko baba s crnim maramama (tako mu i treba kad je odlučio lunjati ozloglašenim Gradom luđaka, čije pojavljivanje film na nekoliko minuta pretvara u iznenadni moronski horor!), a u jednom ga trenutku čak ponizi nabildani kiler zvani Thorg, kojem se naš junak ‘divi još od Minhena’ (?!), ali ga ovaj ne ferma ni pet posto.
Pridodajte svemu tome epizodiste i statiste koji izgledaju kao vaši susjedi, seljana koji si iz čistog mira odreže ruku srpom, senseija sa sokolom na ruci koji trabunja gluposti dok heroj jača cijepajući drva, nikada suvislo iskorišteni džebmsbondovski arsenal, psa koji se hrani lokvama krvi, čovjeka s dva lica, golu guzicu, klanje s vilama u svinjcu, buzdovane, mitraljeze, sablje, sjekire, povratak izgubljenog oca sa strijelom u leđima… Previše divnih stvari, vjerujte.
‘Karizmatični’ vođa nacije
Happy End, ofkors
