'Viva la muerte' (1971)

odabrao: Velimir

I govedina je art

Mama tati sere po glavi. I ostale ljepote aktivističkog nadrealizma.

Nadrealni antiratni, antireligijski i antiautoritarni masterpis, jedan od proslavljenih filmova Fernanda Arrabala, legendarnog suosnivača Mouvement paniquea, jezgre španjolskog nadrealnog šok-teatra koju je stvorio s Rolandom Toporom i Alejandrom Jodorowskim.

'Viva la muerte' je dijelom Arrabalova autobiografska priča, halucinogena saga o dječaku Fandu, čijeg oca ljevičara izda njegova majka i 'proda' ga Francovim fašistima. Događaj duboko traumatizira dječaka koji halucinira o različitim načinima na koji je njegov otac mučen i ubijan od strane vladajuće desnice, pri čemu, naravno, tripoidna narav Arrabalova filmskog šok-teatra dolazi do punog izražaja – Fando senzualno 'mazi' šišmiša i guštera dok gleda vlastitu mamu kroz špijunku, a oca bičuju, komadaju i gaze konjima. U jednoj nezaboravnoj sceni, majka sere ocu na glavu, dok on leži s prerezanim žilama.

A tu su i svećenik koji uživa žvačući vlastito odrezano spolovilo, ubijanje F.G. Lorce hicem u šupak (čiji leš odnosi hrpa golih dječaka), žderanje iskopanih očiju, lizanje brade mrtvog djeda koji prdi dok mu daju posljednju pomast te incestuozne igre koje uključuju lizanje blata s majčinog tijela ili katolička pokora tijekom koje majka zahtijeva od sina da je bičuje, ali ga orgazmički zaustavi hvatanjem za jaja.

Kao i nešto pravog rezanja ljudske kože i pravog ubijanja životinja, uključujući i rezanje muda svježe zaklanom biku te šivanje muškarca u njegovu utrobu, u istinski spektakularnoj završnici.